“Hai Cik Adik. Saya nak beli air jagung sebalang, boleh tak?” Wulan dan Adibah tergamam. Mengecil mata Wulan melihat si pembeli. “Cikgu Akramin. Betul ke nak beli sebalang cikgu?” Wulan senyum malu-malu. “Tak adalah. Saja je nak menyakat awak. Saya nak beli jagung rebus aje.” Cikgu Akramin tersenyum lebar. Seronok pula dapat menyakat Wulan. “Ni cikgu kat sekolah tempat Wulan bekerja ke?” Adibah yang memerhati sejak tadi menyampuk perbualan. Wulan hanya mengangguk. Dia sudah bersedia dengan beg plastik untuk menyiapkan pesanan Cikgu Akramin. “Wulan. Bagi lebih sikit jagung tu untuk cikgu. Tambah lagi dua batang. Jangan lupa bagi airnya sekali.“ Laju Adibah memberi arahan. Bangga pula hati bila ada yang mengenali anaknya. Wulan turutkan saja. Sudah masak benar dengan perangai Adibah yang gemar bersedekah. “Terima kasih mak cik. Apa khabar? Saya tak tahu pula Wulan berniaga kat sini. Kalau saya tahu tiap-tiap malam pun boleh ke sini“ Cikgu Akramin berbasa-basi dengan Adibah sementara menunggu Wulan menyiapkan jagung yang dipesan. “Bukan tiap-tiap malam ada kat sini cikgu. Tempat pun tak tetap. Hari ni kat sini. Esok kat tempat lain pula. Kalau hari sabtu, kat pasar tani pun kami berniaga di sana. Tapi waktu pagi.“ Perbualan semakin rancak.Wulan hanya senyum. Tak tahu bagaimana nak mencelah perbualan. Sememangnya dia rasa janggal. Apatah lagi bila tingkahnya diperhatikan Cikgu Akramin.